تلقیح درون رحمی یا IUI معمولاً برای زوج هایی بکار می‌رود که دارای یکی از مشکلات زیر هستند.

• ممکن است زن بارور بوده و مرد مشکلاتی مانند کمی حجم مایع منی، کاهش مختصر تعداد و حرکت اسپرم و یا کاهش میل جنسی داشته باشد.
• ممکن است زن دارای مشکل در آناتومی و یا ترشحات گردن رحم باشد، اختلالات ایمنی منجر به ناباروری شده باشد و یا به علت درد و شرایط خاص در زن (واژینیسموس) امکان مقاربت طبیعی وجود نداشته باشد.
• این روش در زوجینی که مدت باروری طول کشیده و به دلیل نامشخصی دچار ناباروری هستند نیز می تواند مؤثر باشد.

لازمه انجام IUI اطمینان از وجود لوله های سالم است. این روش نسبتاً ساده و بدون درد است. در IUI اسپرم به روش خاصی در آزمایشگاه آماده و کیفیت‌ بخشی می‌شود. اسپرم‌های آماده شده از طریق واژن (دهانه رحم) با استفاده از لوله باریک و مخصوص داخل رحم ریخته می‌شود. در آمیزش طبیعی حدود ۱۰ درصد از کل اسپرم‌های انزالی از واژن به گردن رحم می‌رسند و با عمل IUI تعداد بیشتری از اسپرم‌های با کیفیت مناسب به داخل رحم راه می‌یابند. تحقیقات نشان داده است که تجویز دارو جهت تحریک تخمک گذاری می‌تواند شانس باروری را به میزان زیادی افزایش دهد. بعد از شروع دارو، در روزهای مختلف سونوگرافی انجام می‌شود و زمانی که فولیکول (کیسه حاوی تخمک در تخمدان) به اندازه مناسب رسید، داروی HCG به صورت عضلانی تزریق می‌شود که سبب بلوغ تخمک و انجام تخمک گذاری می گردد. ۴۰ ساعت بعد از تزریق HCG، بیمار مراجعه کرده و عمل IUI انجام می گیرد. بیمار معمولاً مدت کوتاهی بعد از IUI مرخص شده و به خانم توصیه می‌شود فعالیت معمولی در حد متعارف داشته باشد. نیاز به استراحت مطلق نیست و خانم می‌تواند زندگی عادی خود را داشته باشد. این روش به دلیل ساده بودن و نزدیکتر بودن به روند طبیعی، تا چندین نوبت (معمولاً ۳-۴ بار) با صلاحدید پزشکان قابل تکرار می‌باشد و در صورت عدم موفقیت، بیمار مجدداً توسط پزشک مشاوره شده و جهت میکرواینجکشن / IVF تصمیم گیری می‌شود.